جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

در روزگار خستگی های دمادم

سخت است حضور شک به روی دوش آدم

من روزگاری فارغ از تهدید خشکی

سر را لب چشمه به سجده می نهادم

اکنون غزلهای کویری دفترم را

پرکرده پس کی میرسد اشکی به دادم

گفتی فراموشم نخواهی کرد به هیچ وجه

شک می کنم گاهی که می آری به یادم

این تو و آن چشمان جادوی حیات بخش

این لاشه بی جان در حال فسادم